Ik zoek mijn woorden

Sacha von Bose

intense moeheid trekt
loom maar onverzettelijk
haar baan door mijn lijf
de kracht trekt zich terug
als wijkend tandvlees
ik ben gegoten
in zwaar cement
loodzwaar

ik dik mijn herinneringen in
tot een vierkant blokje
dat in een glazen fles
vermengd met verlangen
vloeibaar wordt
ik drink ervan
om mijn leven te dromen

Detail van een door water geërodeerde rots.

soms is de stilte
oorverdovend
verlangt heftig
naar woorden
naar klanken
dan is er weer
die stilte
zonder meer

mijn ouders
een leegte
hun emoties
mij niet bekend
zij vullen mijn geest
met zoveel vragen
zonder antwoord

De schaduw van een bladdragende plant op heet zomerasfalt.

kale bomen
als strakke lijnen
in wintertooi
zwarte takken
als noten
de vogels
ijzergrijze
watersloten
verstard
donkere vis
gevangen
als geëtst

Een close-up van de stengels van waterplanten die boven het oppervlak uitsteken, én er in weerspiegeld worden.

eenzaamheid
dorre aarde
waarin wortels
een weg zoeken
door het zout van
gedroogde tranen

Een reliëf van iets, misschien is het een zwarte plastic zak, of een stuk stof, half bedekt door stuifzand.

in mijn armen
zoek ik een
verborgen verlangen
als vleugels
spreiden zij zich
om het te omsluiten

Bloeiende planten tegen een achtergrond met een patroon van licht weerspiegeld op golfjes.

haar ogen zijn
vereelt
gevoed met harde
emoties
geen toegang voor
de ander
alleen haar kijken
is het antwoord

Bladeren van een plant waarvan de delen tussen de nerven bijna geheel opgegeten zijn door slakken, tegen een achergrond van donkere bakstenen.

het geheugen
ligt gevangen
in een grijs web
de draden zijn
vergrendeld
voor altijd

De geometrische vorm van een kwal die aangespoeld is op het strand.

zomer in de tuin
breed en zwaar
zit zij tegenover mij
haar mond is een glimlach
haar ogen staan scherp
benen licht gespreid
spelen met licht
smal wit streepje

Een bijna leeg Frans wijnglas op een houten tafel recht van boven bekeken. De schaduw zorgt voor een abstract beeld.

wat ik wil is
staan op een zandvlakte
leeg, windstil
mijn mond wijd open
en dan een
diepe schreeuw
waar mijn verdriet
en woede
zich ontladen
in de koele lucht

Een compositie van vlakken gevormd door wolken, blauwe lucht, een donkerblauwe zee en stroken strand van verschillende grijstinten.

mijn dromen zijn verpulverd
maar in het grijze stof
zie ik nog kleurtjes
die ik voorzichtig bevrijd
en nieuw leven inblaas

Onduidelijke stukjes zwerfafval, half bedekt door stuifzand.

ik geniet van oogcontact
een vluchtige ontmoeting
op de fiets de stad tegemoet
het vonkje mee in het hart

De glinstering van de ondergaande zon op een kabbelende zee.

ik zoek mijn letters
als vlinders fladderen
mijn woorden
worden zinnen
een lied van letters

Kijken door het gebladerte naar het water.